EPILOG

     Za oknem nadal widać tylko ogródek pałacowy. Grube płaty śniegu już od kilku godzin zasypywały ulice i trawniki. Zapowiada się jedna z najmroźniejszych zim jakie zanotowano na Dworze. Po ostatnich miesiącach potrzebowałam tego. Ciężkiej, zimnej pogody, która mogłaby mnie uśpić albo otrzeźwić. Ostatni czas był jednym z najokropniejszych w moim życiu. Potrzebowałam tony cierpliwości i zrozumienia. Przybliżyłyśmy się do siebie z Lissą, ale ona sama nie da rady mnie opanować. Potrzeba kogoś jeszcze. Silnego i czułego. Blondynka jest niesamowitą królową, a ja staram się być jak najlepszą strażniczką i mimo, że znalazłam już swoją maskę i nauczyłam się ukrywać emocje, czasem nadal mi to nie wychodzi. Przez ostatnie miesiące pracowałam znacznie więcej niż inni strażnicy; zapełniałam cały swój czas Lissą i pracą. Czuje się wyczerpana. Muszę odpocząć. Chciałabym wyjechać gdzieś na odludzie, choćby na kilka dni. Zmieniłam się. Praca mnie do tego zmusiła. Wydoroślałam. Sama potrafię to zauważyć. Może to tęsknota sprawiła, że jestem, jaka jestem? A może to poczucie obowiązku z dodatkiem silnej więzi mojej i Lissy?
     - Rose, chodź - zawołała mnie blondynka. - Zaraz zaczynamy.
     Oderwałam wzrok od okna. Zrozumiałam, że nie znajdę tam tego, czego szukałam. Lissa wyglądała cudownie. Lekka szmaragdowa sukienka wyglądała na niej lepiej niż na modelkach. Podkręcone blond loki dodawały jej uroczej niewinności. Lissa zrozumiała, dlaczego wyglądałam przez okno. Wystarczyło jej jedno spojrzenie. Nie powiedziała nic, ale mocno przyciągnęła mnie do siebie. Odsunęła się po długiej chwili i wygładziła materiał mojej czerwonej sukienki. Złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą do małej sali. Nasi przyjaciele zajęli już miejsca. Usiadłam obok Lissy. W rogach sali stało kilku strażników. Zachowywali się jak na prawdziwej służbie mimo, że królowa zezwoliła im na uczestniczenie w naszej małej Wigilii, pod warunkiem, że nadal będą czujni.
     W tym roku święta odbywały się na takich samych zasadach jak poprzednie. Tym razem wzięłam wszystkie możliwe warty. Jestem zmęczona, ale wiem, że tak należało. Dzięki temu jakiś dhampir mógł spędzić więcej czasu z bliskimi lub przyjaciółmi.
     - Wesołych świąt moi poddani! - krzyknął Christian wchodząc na sale z wielkim ciastem. - Rose, Eddie. Dla was dziś największe kawałki!
    Zachichotałam. Ozera obiecał nam kilka dni wcześniej, że w zamian za to, że normalnie prawie nie jemy słodkiego, dziś napcha nas jak jeszcze nigdy. Chyba zamierza dotrzymać słowa.
     Eddie też przez jakiś czas był na misji. Ale szybko wrócił. Miał tam tylko zobaczyć prawdziwą grubą akcje. Coś w stylu szkolenia. Potem wysłali na jego miejsce bardziej doświadczonego strażnika.
     Christian postawił tort na środku naszego okrągłego stołu i usiadł dumny po drugiej stronie Lissy. Objął ją ramieniem i cmoknął w czoło. Szybko przeniosłam wzrok na pozostałych. Mia, Silas - chłopak Mii, Eddie, Jill, Lissa, Christian, Michaił, Sonia, Adrian, Sydney i ja. Cała nasza jedenastka. Wszyscy połączeni w pary. Prawie.
     - Proszę o uwagę! Chce coś powiedzieć - krzyknął Christian. W tym roku to on wygłasza przemowę.
     - Wiesz, że jest nas tu garstka i nie musisz wrzeszczeć? - spytałam.
     - Chyba uzależniłeś się od posiedzeń rady - zażartował Eddie. Przez te miesiące bardzo zaprzyjaźnił się z Ozerą.
     - Nie lubię długich przemówień, więc nie zabiorę dużo czasu. - zaczął chłopak, ignorując uwagę przyjaciela. - Ten rok był trudny. Dla niektórych bardziej, a dla niektórych mniej. Przyjaźnie, miłości. Fu, nie całujcie się, kiedy mówię! Pomiziacie się później - zbryzgał Eddiego i Jill. - Wracając, ten rok to było coś... zupełnie innego niż dotychczas. Myślę, że wiele się nauczyliśmy, a jeszcze więcej doświadczyliśmy. Staliśmy się dojrzalsi, czego najlepszym przykładem jest Rose. Brawo, Hathaway. Szkoda tylko, że twojego nauczyciela nie ma tu z nami... Chciałbym mu pogratulować umiejętności opanowania cię i podziękować za to, że chroni nas lepiej od samego Boga. - Cóż, Christian nie jest zbyt wierzący. Poczułam dumę i przyjemność, kiedy wspomniał o Dymitrze. Zaskoczył mnie, kiedy spojrzał prosto na mnie, a potem krzyknął głośno: - Czekamy na ciebie, Bielikow! - Zamilkł na chwilę, a potem kontynuował nie zwracając uwagi na resztę. Z min mogłam wywnioskować, że każdy w tej jednej sekundzie myślał tylko o Rosjaninie. - Hm... Myślę, że nie ma sensu rozczulać się nad wszystkim za bardzo. Życzę wam więc wesołych świąt i mam nadzieje, że następny rok będzie lepszy i spokojniejszy. A teraz zaczniemy od du... od drugiej strony i pierwszy zjemy deser! Pierwszy deser... Drugi też będzie - uśmiechnął się szeroko. - To dla waszego dobra, Hathaway, nie zabijaj mnie wzrokiem! Podobno strażnicy mają chronić, nie narażać nie niebezpieczeństwo.
     - Właśnie... - przyznałam mu racje. - Podobno.
     Nasi przyjaciele prychnęli głośnym śmiechem, a my dołączyliśmy do nich sekundę później.
     Tak jak obiecywano, ja i Eddie dostaliśmy dwa razy większe kawałki niż reszta.
     Po deserze pierwszym i kolacji większość osób poszła tańczyć. Przy stole zostałam ja, Michaił i Sonia. Dosiedli się do mnie ostrożnie. Mężczyzna objął swoją partnerkę i spojrzał na mnie z uśmiechem. nie wiedziałam dlaczego to robi, ale uśmiech na jego ładnej twarzy był zaraźliwy. Kąciki moich ust mimowolnie uniosły się do góry.
     - Nie martw się tak. Są święta - powiedział.
     - Będzie dobrze - szepnęła Sonia i mrugnęła do mnie. Zdezorientowali mnie. - Twoja aura wygląda naprawdę fatalnie. Gdzie ta radość? Dziś Wigilia! Zaraz bę...
     - Czas na prezenty!! - wrzasnął Christian. - Ruszcie tyłki, kto szybciej przybiegnie, szybciej dostanie prezenty! - Wybiegł stąd najszybciej, łapiąc po drodze Lissę na ręce.
     Zaśmiałam się i wstałam. Wydawało mi się, że widzę jakiś ruch na dworze. Szybko wyjrzałam przez okno, czujnie obserwując otoczenie. Mam nadzieje, że to nie strzygi. Zrezygnowałam z dalszych poszukiwań i ruszyłam za przyjaciółmi, do małego salonu, urządzonego specjalnie, aby przypominał zwykły domowy zakątek. Usiedli parami... Poczułam się lekko skrępowana i zdołowana. Jako jedyna usiadłam sama. Lissa chyba wyczuła moje zmartwienie, ale nie miała szansy zrobić cokolwiek, bo Christian i Eddie zaczęli już rozdawać podarunki. Zasada w tym roku była jasna. Każdy kupował coś dla każdego. Wiedzieliśmy, że zużyjemy masę kasy, ale mniej więcej tyle samo zyskamy, tylko w innej postaci.
     Po chwili już miałam kilka podarków. Sukienki, kosmetyki, buty i inne pierdoły. W tym roku chciałam tylko jednego. I wszyscy o tym wiedzieli.
     Poprosiłam Lissę o kawę. Chciałam mieć jakąś Jego część przy sobie. Zrozumiała. Nie pytała o nic. Po prostu przyniosła mi zakrywany kubek z kawą. Wiedziała jaką pije Dymitr. Wąchałam to świństwo i wyobrażałam sobie, że jest obok mnie. Do głowy przyszła mi myśl, żeby spróbować to wypić, ale powstrzymałam się. Wiedziałam, że i tak wszyscy zerkają w moją stronę.
     - ...i Lissa - chłopaki rozdawali ostatnie prezenty. - To chyba wszystko.
     Eddie zaniemówił. Otworzył szeroko oczy i wpatrywał się w coś za mną. Odstawiłam ostrożnie kawę, chcąc obejrzeć się do tyłu. Eddie dźgnął lekko łokciem Christiana. Ten także spojrzał w coś za mną. W jego ślady poszła reszta moich przyjaciół. Na twarzy niektórych malował się szok, a u innych usta wykrzywiały się w szeroki uśmiech. Czasem w oczach błyskało coś dziwnego.
     - Chyba jednak nie wszystko - mruknął Ozera. - Został ten najlepszy. Rose... - niechętnie powstrzymałam się od odkręcenia i spojrzałam na chłopaka. - To chyba głównie dla ciebie. Myślę, że spodoba ci się najbardziej.
     Zaniepokojona odwróciłam się powoli.
     Niemożliwe... To niemożliwe.
     Nie, to na pewno sen. A może żart? Tak to żart. Ktoś mnie wrabia.
     A może jednak cuda świąteczne się zdarzają...
     Dymitr.
     Dymitr...
     Dymitr!
     To Dymitr! Stoi w salonie, przy drzwiach. Jest w tym samym pokoju. Oddycha tym samym powietrzem. Patrzy prosto na mnie.
     Lekko się zmienił. Ma trochę krótsze i bardziej ułożone włosy. Na szyi ma długie znamię. ktoś musiał rozciąć mu skórę nożem. Rana musiała być głęboka i niebezpieczna. Ma zmęczone, chyba niedowarzające oczy. Wydaje się jeszcze wyższy i silniejszy niż był. Wygląda niesamowicie. Myślę, że dopiero wrócili, bo na ramieniu wciąż wisi jego torba podróżna. Oddycha głęboko. Ma na sobie płaszcz, który mu kupiłam.
     Wszystko inne się rozmazało. Został tylko on. Reszta była zamglona, ale potrafiłam dostrzec nawet najmniejszy ruch mięśni Dymitra.
     Przez chwile siedziałam nieruchomo i patrzyłam tylko. Bałam się jego reakcji. Przez ten niezwykle ciężki dla nas okres rozmawialiśmy tylko raz - przez telefon. Nagle zerwałam się. Przebiegłam dzielący nas dystans najszybciej jak umiałam i wpadłam mu w ramiona. W ostatniej chwili zdążył mnie złapać. Oplotłam go nogami i rękoma. Czułam, że łzy spływają mi z oczu i skapują, pewnie razem z makijażem, na prochowiec Rosjanina. Oddychałam szybko, próbując mimo to zabrać ze sobą jak najwięcej cudnego zapachu wody kolońskiej. Brakowało mi go. Tęskniłam. Bałam się o niego. Wtuliłam twarz w jego szyje, a on ukrył się w moich włosach. Szlochałam bezwiednie.
     - Ćśś... Teraz będzie dobrze - usłyszałam. Jego głos brzmiał znacznie lepiej niż głos tych wszystkich niebiańskich aniołów. Miękki głęboki ton. Rosyjski akcent. Mówił tak cicho i spokojnie. - Teraz wszystko będzie lepsze. Nie płacz. Już jest dobrze. Bardzo dobrze.
     - Tęskniłam... - wyszlochałam. - Kocham cię, Towarzyszu. Kocham cię.
     Dymitr odsunął delikatnie moją twarz od swojej szyi. Spojrzałam prosto w jego oczy i to było coś niesamowitego.... Nie sądziłam, że można odczuć tak wielką ulgę. Ujęłam w dłonie jego twarz i z niedowierzaniem patrzyłam w jego oczy. Zauważyłam, że Dymitr zbliża się do mnie. Czułam jego oddech na skórze. A po chwili czułam także jego usta na moich. Miał ciepłe, miękkie, delikatne wargi. Ich dotyk przyprawiał mnie o dreszcze. Całowaliśmy się z całym bólem i tęsknotą. Ostatni raz robiliśmy to wiele miesięcy temu. Nadal był w tym najlepszy. Czułam, że go odzyskałam, że tak naprawdę nigdy nie straciłam. Po prostu się bardzo się tego obawiałam. Teraz wszystko zaczęło wracać do normy. Powoli odzyskiwałam cały sens i szczęście. Wystarczył tylko jego powrót, aby wszystko od nowa zaczęło się doskonale układać. Nie chciałam przestawać. Wolałam tkwić tak godzinami. Ale Dymitr odsunął się powoli, ostrożnie starł kciukiem łzy z mojego policzka i znów przyciągnął mnie mocno do siebie.
     - Bielikow! - usłyszałam nagle Christiana. - Tęskniliśmy.
     Dymitr niechętnie odstawił mnie na ziemie. To znaczyło, że reszta też chce się z nim przywitać. Przesunęłam się do tyłu, żeby mogli go zobaczyć, ale nie odsunęłam się ani na centymetr. Otarłam łzy i położyłam dłonie i głowę na plecach Dymitra. Nie chciałam przestać go dotykać. Co chwile ktoś, przytulając Dymitra, zahaczał dłońmi o moją głowę, ale ignorowałam to. Skupiłam się tylko na Rosjaninie. Nie zauważyłam, kiedy kolejka do niego się skończyła. Objął mnie ramionami i przyciągnął do swojego torsu.
     - Kocham cię, Roza - szepnął mi do ucha.
     Wsunęłam ręce pod jego płaszcz i owinęłam jego ciało.
     - Nigdy więcej nie pozwolę ci wyjechać na tak długi czas - mruknęłam poważnie i pociągnęłam niezdarnie nosem. - Nie pozwolę na to, rozumiesz? Nigdy więcej. Już nigdzie nie wyjedziesz. Nie chce drugi raz przez to przechodzić.
     - I nie będziesz - zapewnił.
     - Nie możesz tego ob....
     - Mogę - powiedział pewnie. - Pamiętasz jak obiecałem, że święta spędzimy razem? Dotrzymałem danego słowa. Tym razem też tak będzie. Już cię nie zostawię.
     Te słowa przypomniały mi o sytuacji sprzed 3 miesięcy.
     - Dymitr... To wcale nie było tak jak mówił. Przyrzekam, że ja wcale nie...
     - Wiem już wszystko, Rose - powiedział i odgarnął delikatnie włosy z mojej twarzy. - Ale o tym porozmawiamy później. To nie jest teraz najważniejsze.
     Nie wyglądał na złego, ani rozczarowanego. Myślę, że teraz rzeczywiście zna prawdę. Przytuliłam go do siebie, a po chwili pociągnęłam w stronę reszty.
     - Masz szczęście, że Rose i Eddie nie zjedli wszystkiego, Bielikow! - krzyknął Christian, wchodząc do salonu z kolacją dla strażnika, a za nim Lissa z kawałkiem ciasta.
     - Sam kazałeś nam to jeść!
     - Idź popraw makijaż, wtedy pogadamy. Wyglądasz okropnie. - Moroj skrzywił się, mówiąc to.
     - Czyli jak ty codziennie? - odgryzłam się.
     Christian zaśmiał się i wystawił mi język. Objął dumnie Lissę.
     - Gdybym wyglądał tak jak ty teraz, Lissa nie byłaby ze mną.
     Przewróciłam oczami, ale w pewnym stopniu przyznałam mu rację. Na pewno wyglądam fatalnie. Nie bardzo chciałam odsuwać się od Dymitra, ale chyba nie miałam wyjścia. Przeciągałam swoje odejście najbardziej jak się dało. Ukryłam twarz w torsie mężczyzny, położyłam dłonie na jego ramionach i zacisnęłam na nich palce.
     - Mogę iść z tobą - usłyszałam przy uchu. Jego szept był kojący, czuły.
     Bardzo tego chciałam, ale pokręciłam lekko głową.
     - Musisz coś zjeść, a ja nie mogę wtedy cię obejmować. Byłoby ci niewygodnie. Na pewno jesteś bardzo zmęczony i głodny. Pójdziemy do domu, kiedy tylko będziesz chciał - mówiłam nie odrywając czoła od jego piersi. - Poza tym przy tobie nie będę mogła się skupić. Wrócę najszybciej jak będę mogła.
     - Przyrzekłem, że więcej cię nie opuszczę.
     Głos Dymitra był przeraźliwie poważny. Zerknęłam na niego i uśmiechnęłam się pod nosem. Zawsze podchodził do wszystkiego z precyzją, solidnością i nową energią. Teraz też nie odpuszczał, mimo, że miałam iść tylko do przyległej do salonu toalety.
     - Wrócę za pięć minut - szepnęłam.
     - Zjem kolacje w pięć minut.
     Uśmiechnęłam się szerzej i uniosłam wyżej głowę. Otarłam ostrożnie ostatnie wilgotne miejsca na twarzy i, stając na palcach, zarzuciłam ręce na szyje Dymitra.
     - A ciebie nie przeraża to jak wyglądam?
     - Nawet rozmazana wyglądasz jeszcze piękniej niż ostatnim razem, kiedy cię widziałem.
     Zachichotałam cicho.
     - Ale wtedy byłam w podobnym stanie. Pamiętasz?
     - Kiedy to nie ma żadnego znaczenia. Nie chodzi o to w jakim stanie jest twój wygląd. Chodzi o to jaka jesteś.
     - A jaka jestem?
     Kiedy jedna z dłoni Dymitra mocniej ścisnęła moje biodro, druga opadła gdzieś na środku moich pleców i przyciągnęła mnie jeszcze bliżej niego. Nasze ciała wyraźnie się dotykały, a ja musiałam unieść brodę jeszcze wyżej, żeby móc widzieć jego twarz. Moje włosy prawdopodobnie muskały jego dłoń, bo nagle go zainteresowały.
     Dymitr już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, kiedy rozległ się głośny krzyk Christiana.
     - Rose, odklej się się od najlepszego strażnika świata! Nie musisz się od razu do niego dobierać!
     Zaśmiałam się krótko, pociągnęłam nieudolnie nosem i odkręciłam się lekko w stronę przyjaciół.
     - A co jeśli muszę? - spytałam. - Poza tym nie wygląda na to, żeby najlepszy strażnik miał coś przeciwko.
     Christian przekręcił oczami, ale zaraz uśmiech znowu powrócił na jego twarz. Bardzo powoli odsunęłam się od Dymitra, ale kiedy tylko zerknęłam na niego znów rzuciłam mu się w ramiona. Czułam, że się uśmiechnął.
     - Może jednak z tobą pójść?
     Pokręciłam głową. Musi być zmęczony i głodny.
     - Dam radę. Jeszcze tylko chwila - szepnęłam.
     Czułam jak muskał opuszkami palców mój kark. Jeszcze dłuższą chwilę nie mogłam zmusić się do ruchu. Słyszałam ich rozmowy. Pytali Dymitra o wszystko. Odpowiadał, ale wiedziałam, że cały czas pamięta o mnie.
     - Zaraz przyjdę - mruknęłam. Zabrałam torebkę i, nie oglądając się za siebie, poszłam do łazienki.
     Spojrzałam na odbicie w lustrze i przyznałam Christianowi rację. Wyglądałam koszmarnie! Makijaż rozpłynął się razem z moimi łzami. Zmyłam szybko rozmazaną twarz i nałożyłam nowy makijaż. Potem jeszcze chwilę przyglądałam się swojemu odbiciu i zauważyłam, że coś się zmieniło. Coś we mnie. Wyglądałam niby tak samo, ale jednak inaczej. Jakby swobodniej, lepiej. To chyba skutek przyjazdu Dymitra. Spojrzałam na zegarek i stwierdziłam, że nie ma mnie już ponad dziesięć minut.
     W salonie było znacznie głośniej i radośniej. I jestem pewna, że to zasługa Rosjanina. Siedział na kanapie między Christianem, a Michaiłem. Uśmiechnęłam się i popędziłam w tamtą stronę. Siłą popchnęłam moroja bardziej w bok, żeby mieć miejsce koło Dymitra. Wszyscy się zaśmiali, a on fuknął obrażony, ale zignorowałam go i wlepiłam wzrok w strażnika. On objął mnie ramieniem i pozwolił oprzeć głowę na swoim ramieniu. Moją uwagę zwróciła wielka blizna.
     - Co się stało? - spytałam na tyle głośno, że wszyscy usłyszeli.
     W pokoju powoli zapadała cisza. Przyjaciele wreszcie zauważyli co miałam na myśli. Dymitr też już wiedział. Spojrzał gdzieś przed siebie, chyba na okno. Wiedziałam, że bardzo nie chciał odpowiadać, ale zdawał sobie sprawę, że nie odpuszczę.
     - Nic takiego. Po prostu nieszczęśliwy wypadek - mówił pokrętnie, a potem westchnął ciężko. - Strzyga była stara i bardzo doświadczona. Była jedna, a nas zdecydowanie za mało. Chyba przyciągałem czymś jej uwagę, bo nie potrafiła mi odpuścić. Dużo razy zetknąłem się ze ścianą. Bestia miała nóż. Ale koniec końców pokonaliśmy ją.
     Dymitr spojrzał wreszcie na mnie, a potem na nasze złączone dłonie. Powędrowałam za jego wzrokiem. Dopiero teraz dostrzegłam i poczułam jak mocno ściskam jego rękę. Pośpiesznie odsunęłam dłoń, ale Dymitr tak samo szybko znów ją złapał.
     - Przepraszam - mruknęłam. - Ale... to nie wszystko, prawda?
     - Nie, ale to ogólny widok na sprawę.
     Grupa ożywiła się i zaczęła wychwalać Dymitra i pozostałych strażników za odwagę, waleczność i siłę. Ja podniosłam się i zabrałam ze stolika kubek kawy, który dała mi wcześniej Lissa. Napój nie był już gorący, ale nadal lekko ciepły. Wróciłam z nim do Dymitra, podałam mu kubek, a sama wtuliłam się w niego ponownie.
     - W nagrodę i jako mały prezent, Towarzyszu. Wesołych świąt.
     Uśmiechnął się nagle szeroko i tajemniczo. Poprosił Michaiła o swoją torbę podróżną. Wyciągnął z niej coś na wzór termosa i podał mi. Przyjęłam niepewnie, zerknęłam na niego, a potem powąchałam zawartość. Gorąca czekolada! Zachichotałam cicho i
     - Wesołych świąt, Roza.
     Zadrżałam, jeszcze za nim przytknął swoje usta do moich. Roza. Uwielbiałam, kiedy mnie tak nazywał. To w niebezpośredni sposób pokazywało, że jestem tylko jego. Tylko on mógł mnie tak nazywać. Tak samo jak tylko on mógł mnie całować. Szczególnie w ten sposób. Uniosłam drugą dłoń i oparłam na jego szyi, w miejscu, gdzie znajdowała się blizna. Muskałam ją kciukiem i napawałam się smakiem warg Dymitra. Mimo, że wszyscy już stracili nami zainteresowanie, Rosjanin odsunął się dość szybko. Nadal nie lubił okazywać emocji przy zbyt dużej ilości osób - to się nie zmieniło.
     - Chodźmy do domu - poprosił.
     Kiwnęłam posłusznie głową i wstałam, nadal wpatrzona w jego oczy. Wstał zaraz za mną.
     - Musimy już iść - powiedziałam głośno, zwracając na siebie uwagę.
     Przyjaciele uśmiechnęli się miło i spojrzeli na nas ze zrozumieniem. Szybko się pożegnaliśmy, zapewniając, że jutro się pojawimy. W międzyczasie sprzeczałam się złośliwie z Christianem o Dymitra, bo twierdził, że nawet nie dam mu odpocząć, od razu chce zaciągnąć go do łóżka. Tłumaczyłam mu, że po pierwsze wcale tak nie jest, a po drugie nie jestem jego wierną poddaną i tak czy siak nie mógłby mi tego zabronić. Dymitr nie reagował. Po prostu trzymał mnie blisko siebie i rozmawiał z Michaiłem. Wiem, że są niezłymi przyjaciółmi i dziwię się, że nie chcą spędzić więcej czasu razem. Ale nie wtrącałam się w ich sprawy; dalej kłóciłam się z Ozerą dopóki Dymitr nie zaczął wychodzić.
     - Och, Lissa zarządziła celibat i teraz wyżywasz się na mnie, bo sam nie możesz się rozerwać? - spytałam głośno Christiana.
     Kilka osób parsknęło śmiechem, Lissa lekko się zarumieniła, a jej chłopak wyglądał, jakby chciał mnie zabić wzrokiem.
     - Nie. Po prostu próbuje dać mojemu strażnikowi więcej odpoczynku zanim się na niego rzucisz.
     - Przyznaj się, po prostu polubiłeś Dymitra i stęskniłeś się za nim. Dlatego nie chcesz, żebyśmy szli. Przykro mi, ale ja mam do niego pierwszeństwo, czy tego chcesz czy nie. - Na dowód złapałam Dymitra mocno za ramię, dając znać, że jest mój. - Ty pogadasz z nim potem.
     Odwróciłam się i, ciągnąc Dymitra, ruszyłam przed siebie. Słyszałam pojedyncze śmiechy lub komentarze za sobą, ale zignorowałam je. Naprawdę chciałam szybko zostać sama z Dymitrem. Przez całą drogę do domu nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem, tylko trzymaliśmy się za ręce. Kiedy weszliśmy do środka Rosjanin zatrzymał się na chwilę, rozejrzał dokoła i powoli ruszył dalej. Zostałam lekko w tyle, żeby móc go obserwować. Na pewno bał się kiedyś czy tutaj wróci. Ja byłam tym przerażona przez te wszystkie miesiące. Oparłam się o ścianę i patrzyłam jak strażnik ostrożnie daje kilka kroków w moją stronę.  Po chwili podeszłam i wzięłam od niego torbę podróżną.
     - Przebierz się i połóż się w salonie. Rozłożę kanapę. Jesteś jeszcze głodny?
     - Nie.
     Bez słowa sprzeciwu poszedł do sypialni. Szybko pościeliłam na kanapie w salonie. Z myślą o Dymitrze rozpaliłam sprawnie w kominku. Gdy przyszedł wszystko było już gotowe. Zdziwił się, ale nie powiedział ani słowa. Miał na sobie szare dresy i białą zwykłą koszulkę.
     - Połóż się - nakazałam. - Zaraz przyjdę.
     Pobiegłam do sypialni. Zdjęłam sukienkę, wzięłam prysznic i umyłam głowę najszybciej jak się dało. Podsuszyłam włosy tylko trochę. Potem założyłam spodenki i luźną koszulkę - pidżamę. Zabrałam ze sobą specjalny krem i wróciłam do Dymitra. Leżał na brzuchu, ściskając poduszkę. To był piękny widok. Piękne było też to, że wreszcie mogłam widzieć go w domu i mieć pewność, że zasnę obok niego. Dostrzegł mnie i uniósł głowę. Wdrapałam się powoli na niego, pocałowałam w policzek i usiadłam na nim, starając się, żeby było mu w miarę wygodnie.
     - Co robisz, Rose? - spytał.
     - Pomyślałam, że przyda ci się chwila odprężenia - szepnęłam. A potem uśmiechnęłam się, zdając sobie sprawę z tego, że nie mogę go masować w ubraniach. - Ale musisz zdjąć koszulkę.
     Zerknął na mnie z tajemniczym wzrokiem, ale posłusznie zrobił, co nakazałam. Nalałam trochę kremu na jego barki i zaczęłam go masować. Na początku był sztywny i spięty, ale z każdą chwilą coraz bardziej się odprężał. Mruczał kilka razy i wypuszczał powoli dużo powietrza. Uznałam to za dobre sygnały. Kiedy skończyłam Dymitr wydawał się czuć lepiej niż wcześniej. Chyba masaż pomógł. Położyłam się obok mężczyzny i okryłam kołdrą. Chyba zasnął. Spojrzałam na jego spokojną twarz i miałam nadzieję, że prześpi spokojnie całą noc. Wyciągnęłam dłoń i ostrożnie pogłaskałam go po policzku, a potem po głowie. Zasłużył na długi relaksujący urlop. Załatwię mu to. Może nawet teraz.
     Powoli wstałam, zabrałam ze sobą telefon i poszłam do kuchni. Zadzwoniłam do Hansa. Wiedziałam, że mniej więcej teraz powinien być w swoim biurze i sprawdzić kilka wart zanim wróci na świąteczne zabawy.
     - Słucham - usłyszałam.
     - Tu Rose. Mam sprawę.
     Z głośnika telefonu wydobyło się ciężkie westchnienie.
     - Mogłem się domyślić. Kto inny dzwoniłby akurat teraz.
     - Wiedziałam, że i tak będziesz w biurze - wytłumaczyłam.
     - Przejdźmy do konkretów.
     Szybko zastanowiłam się jeszcze nad konkretami w mojej prośbie.
     - Chciałabym załatwić Dymitrowi urlop.
     - Hathaway... Czy ty czasem myślisz? Przecież od dawna wiadomo, że strażnicy, którzy byli na misji mają zagwarantowany co najmniej tydzień odpoczynku.
     - Nie wiedziałam - warknęłam. - Nikt raczej nie mówi o tym zbyt głośno. W każdym bądź razie tydzień to za mało. Dymitr potrzebuje więcej na odpoczynek. Zasłużył.
     - To prawda - zgodził się strażnik. - Inni też.
     Zaczynałam tracić cierpliwość.
     - Właśnie. Ale nikt tu nie zamierza dać im więcej czasu. A skoro nie mogę załatwić tego innym, chcę chociaż spróbować dać to Dymitrowi - powiedziałam stuprocentowo pewna moich myśli i słów. - W dodatku chcę prosić o załatwienie biletów do Rosji.
     - Masz zamiar odwiedzić strony rodzinne Bielikowa?
     Przytaknęłam, wiedząc, że ma dla mnie niemiłą wiadomość.
     - To nie będzie takie proste. Jeden mogę załatwić. Postaram się też zrobić coś w sprawie przedłużonego urlopu Dymitra - obiecał. - Ale nie jestem pewien czy ty będziesz mogła jechać w tym samym czasie. Czy w ogóle będziesz mogła...
     Co? Szlag! Ale... ja nie jestem tu najważniejsza. To Dymitr musi tam jechać. Musi zapewnić Olenę, że wszystko z nim w porządku. Rodzina da mu ukojenie i spokój. Jestem tego pewna. Więc muszę zrobić wszytko, żeby do nich pojechał.
     Westchnęłam cicho i przeciągnęłam ręką po włosach.
     - Jeśli nie będę mogła... trudno. Tu chodzi o Dymitra. I ma pan zrobić wszystko co się da, żeby załatwić mu bilet i przedłużony urlop.
     - Wiesz, że ktoś będzie musiał wziąć jego warty, albo odrobić te godziny? - spytał niepewnie.
     - Wiem. I jeśli nie będę mogła jechać sama go zastąpię. A jeśli jednak pojadę razem z nim i ktoś będzie brał nasze godziny, ja potem postaram się odwdzięczyć temu komuś.
     - Wiesz, Hathaway? Wcale nie jesteś taka zła jak mówią.
     Zdziwił mnie ten komentarz.
     - Dziękuje - powiedziałam z wahaniem. - To chyba wszystko. Szczegóły ustalimy, kiedy będzie pan wiedział mniej więcej co i jak. O i.. Wesołych świąt.
     Nie czekając na odpowiedź, rozłączyłam się. Bezradna jeszcze raz przeczesałam włosy palcami i wróciłam do salonu. Podłożyłam jeszcze do kominka, a potem ostrożnie położyłam się na łóżku i przykryłam kołdrą. Nagle poczułam, owijające się wokół mnie ramię. Przekręciłam się na drugą stronę i od razu dostrzegłam brązowe troskliwe oczy. Dymitr przyciągnął mnie mocno do siebie. Byłam tak blisko jego ciała, że musiałam podeprzeć się dłonią o jego pierś, żeby móc patrzeć mu w oczy.
     - Nigdzie nie pojadę bez ciebie - oznajmił. Jego ton wskazywał na to, że to jego ostateczna i niezmienna decyzja. Zdziwiłam się, że nie spał. A jeszcze bardziej, że słyszał moją rozmowę. - Wiesz, co to by oznaczało?
     Doskonale wiedziałam. Kolejne dni pustki. Następne chwile uczucia kompletnej samotności. A to tylko cząstka. Ale dla jego dobra byłam gotowa poświęcić wszystko.
     - Tak, ale jestem w stanie to wytrzymać, jeśli będę mieć pewność, że będziesz z rodziną. Jestem pewna, że tego potrzebujecie, Towarzyszu. Gdybyś do nich pojechał uspokoiliby się, a ty bardziej zrelaksował.
     - Potrzebuje też ciebie - szepnął.
     Przeszły mnie ciarki. Tak dawno nie słyszałam tego tonu. Przymknęłam na moment oczy.
     - Wiem i ja też nie chcę, żebyś znów wyjeżdżał, ale... Zresztą nieważne - stwierdziłam. - Jeszcze nic nie jest ustalone. Porozmawiamy, kiedy Hans będzie coś wiedział.
     Dymitr niechętnie zgodził się. Potem długo patrzył się na mnie. Nie robił nic innego, a mimo to czułam, że zaczynam się peszyć. Spuściłam lekko wzrok, ale to był... cóż chyba jednak dobry krok. Przed oczami miałam nagi tors Dymitra. W dodatku nadal trzymałam na nim rękę. Poczułam, że oddech staje się szybszy. Opuszkami palców obrysowywałam kształt mięśni Rosjanina. Nagle jego smukłe palce znalazły się na mojej brodzie i uniosły mi twarz do góry, bym spojrzała w jego oczy. Gdyby nie fakt, że jego ciało także godne jest uwagi, nie odrywałabym od nich oczu.
     - Cokolwiek się stanie i tak zawsze będziemy razem. I zrobię wszystko, co będę mógł, żebyś pojechała ze mną. Teraz będzie już tylko lepiej. - Jego niski głos i pociągający ton sprawiały, że brzmiał lepiej niż zastępy aniołów. - Ale teraz, gdy nie ma ze mną rodziny, to ty musisz pomóc mi się zrelaksować.
     Uwielbiałam u niego chwile seksownej pewności siebie.
     Dymitr powoli znalazł się nade mną. Jedną rękę oparł łokciem tuż nad moim ramieniem, a drugą wędrował po moim ciele. Fale gorąca zalewały mnie, sekunda po sekundzie, każda coraz mocniejsza. Chyba te miesiące bez seksu, bez jakichkolwiek kontaktów ze sobą wzbudziły w nas ogromne nienasycone pragnienie bliskości. Bardzo bliskiej bliskości. Nasze niespokojne oddechy mieszały się już ze sobą. Jęknęłam już wtedy, kiedy wsunął dłoń pod moją bluzkę i lekko musnął kciukiem moją pierś. Mógł ze mną zrobić dosłownie wszystko. Niczego bym mu nie zabroniła. Zyskał nade mną całkowitą kontrolę.
     - Sądziłam, że... - próbowałam wysapać. - ...że już pomogłam ci się odprężyć.
     Przesunęłam dłońmi po jego ramionach i uniosłam się na stopach, gdy usta Dymitra dotknęły mojej szyi, a zaraz potem dekoltu. Ewidentnie chciał czegoś, czego w gruncie rzeczy pragnęłam równie mocno.
     - Jeśli tylko zechcesz przestanę - szepnął.
     - Nie... - wydusiłam. - Nie.
     Wpiłam się zachłannie w jego wargi i nie pozwoliłam mu się odsunąć przez bardzo długą chwilę.
     - Tak bardzo tęskniłam...
     Dymitr szybko pozbył się mojej koszulki, rwąc ją na strzępy. Nie miałam nawet ochoty, by protestować i narzekać na zniszczone ubranie. Zrezygnowałam z tego całkiem, gdy szepnął:
     - Teraz będziesz mogła spać w moich koszulkach... Kocham cię, Roza.
     Czułam jego dłoń na piersiach, na brzuchu, na udach, na szyi i ramionach. Wszędzie. Jego dotyk był czymś tak niesamowitym. Po tylu miesiącach wreszcie mogłam go dotknąć. Dotknąć go całego. I poczuć jego dotyk, smak, zapach.
     Przyrzekłam sobie, że nigdy od niego nie odejdę. I nie pozwolę mu odejść.