Rozdział 38, część I

Rozdział 38, część I

Dla Anonimka, który tak ładnie poprosił o rozdział ;)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     Minęło już kilka dni. Jedzenie dostawałam dwa razy dziennie w naprawdę małych porcjach. Czasami miałam ochotę rzucić się na cokolwiek co da się połknąć i zaspokoić tym żołądek. Nie liczyłam dokładnie czasu. orientowałam się w porach dnia tylko dzięki temu małemu okienku przez które nieustannie wpada śnieg.

     Każdego dnia przychodzą do mnie pięć razy. Dwa razy, żeby dać mi coś do jedzenia i picia, a pozostałe trzy razy, żeby zadawać mi to samo pytanie. Czy zamierzam dobrowolnie przyłączyć się do ich "ekipy". Za każdym razem odpowiadam przecząco, a wtedy przychodzi czas na coś bolesnego. Rozgrzany pręt, głodna strzyga, lodowata woda. Zawsze coś wymyślą. Robert dobiera tortury w taki sposób, żeby mnie przestraszyć, ale nie zabić.

     Któregoś razu słyszałam jak rozmawia z Taszą.

     - Dlaczego po prostu się jej nie pozbędziesz? - zapytała. - Przecież widzisz, że ta smarkula i tak się nie zgodzi.

     - Przystanie na nasze warunki. - odpowiedział pewnie Robert. - Jeszcze tylko kilka dni...

     - Nie obraź się, ale ja lepiej wiem co ją skłoni do działania. - powiedziała morojka. - Wiem o wszystkim przez co przeszła i myślę, że głodówka i tortury nic nie zdziałają. Prędzej umrze niż będzie z nami współpracować.

     - A kto tu mówi o głodowaniu i biciu. - prychnął Doru. W tamtym momencie.... ten odgłos, który z siebie wydał... wydawało mi się, że usłyszałam Wiktora. - Dwie godziny drogi stąd mieszka rodzina Bielikowów, a razem z nimi jest ten wasz ukochany. Jestem pewien, że zaczął już dawno poszukiwania naszej kochanej Rose. Nie jest głupi. On i jej ojciec nasz znajdą. Moglibyśmy się przenosić z miejsca na miejsce, ale to nie będzie konieczne. Wystarczy, że zaczekamy aż sami nas znajdą.

     - Wytłumaczysz mi to?

     Robert westchnął poddenerwowany.

     - Mamy już Hathaway. - powiedział. - Potem będziemy mieli Bielikowa i tego małego chłopca Karoliny.

     - Pawkę?

     - Tak, właśnie jego. - potwierdził Robert. - Później pójdzie już jak z górki. Rose za bardzo ich sobie ceni. Nie pozwoli, żeby coś im się stało. Problemem może okazać się Bielikow, bo on także będzie walczył o Rose, ale trzech naszych i się zamknie.

     - Jeśli tylko mu coś zrobisz...

     Tasza może i jest podłą suką, ale kocha Dymitra. Ona też nie chce, żeby coś mu się stało.

     - Spokojnie. - przerwał jej moroj. - Nie zabiję go. Poza tym.nie martw się na zapas. Obiecałem ci, że jeśli ja dostanę Hathaway, ty dostaniesz Bielikowa i dotrzymam danego ci słowa.

     - Mam nadzieje.

     Odkąd to słyszałam kilkukrotnie planowałam coś na podobieństwo samobójstwa. Nie zabiłabym się sama, ale pozwoliłabym się wykończyć. Umarłabym, więc Robert nie miałby pretekstu by porywać chłopaków, a sama pomoc Taszy byłaby nie w jego stylu. Dymitr i Pawka byliby bezpieczni, a Tasza i Robert mniej groźni. Być może nawet ktoś by ich złapał. Jednak za każdym razem odrzucałam od siebie takie pomysły. Pozwolenie im mnie zamordować byłoby poddaniem się, a ja tak nie robię. Nie jestem słaba, a poddawanie się i przegrywanie nie są zgodne z moją naturą.

     Drzwi się otworzyły. Ale tym razem nie słyszałam żadnego bezczelnego powitania ani krzyków, ani nic takiego. Ale coś słyszałam. Zza drzwi zaczęły wyłaniać się powoli dwie postacie - kobieta i mężczyzna. Całowali się. Bardzo namiętnie. Mężczyzna miał potężną, znajomą mi posturę, a w kobiecie rozpoznałam Taszę. To ona odsunęła się od mężczyzny.

     - Przepraszamy za najście. - uśmiechnęła się chytrze. - Pomyliliśmy pomieszczenia.

     Mężczyzna się odwrócił, a ja zamarłam. Dymitr.

     - Dymitr - powtórzyłam drżącym głosem.

     - Roza... - to było dziwne. Z tego imienia znikło już całe piękno jakie wypełniało je, kiedy wymawiał je Dymitr. Znikł też akcent, który sprawiał, że brzmiało to tak słodko. - Myślałem już, że cię nie znajdę. Dlaczego uciekałaś?

     - Co? - mało nie zadławiłam się resztkami krwi, które miałam w buzi po ostatnim spotkaniu z prętem. - Nie uciekłam. Porwali mnie! To ona za tym stoi. I Robert. Naprawdę myślisz, że mogłabym od ciebie uciec? To dlatego obściskujesz się z tą jędzą?

     W jego oczach zobaczyłam coś przerażającego.

     - Nie nazywaj tak Taszy. - ostrzegł mnie. - I tak. Myślę, że mogłabyś to zrobić. Tasza mi wszystko wyjaśniła. Przejrzałem na oczy i zrozumiałem jaka jesteś na prawdę.

     Ogarnęła mnie wszechobecna rozpacz i gniew.

     - Co ci powiedziała? - czułam potworne pieczenie pod powiekami. - Co takiego ci opowiedziała, że już mi nie ufasz?

     Z moich oczu popłynął potok żałosnych łez. Ból był ogromny.

     - Prawdę Rose. Tylko prawdę.

     - Jaką prawdę? - szepnęłam. - Tą prawdziwą czy tą w którą ona chce wierzyć.

     Tasza zniecierpliwiona przesunęła dłońmi po ciele Dymitra. Wzdrgnęłam się.

     - Powiedziała mi to, co powinienem wiedzieć.

     Przytaknęłam przez łzy.

     - A powiedziała ci, że zamierzali cię porwać? - ledwo wydobywałam z siebie słowa. - Że ty i Pawka mieliście służyć jako coś czymś chcieli mnie zmusić do współpracy? Mówiła o ich "genialnym" planie? O podboju świata?

     - Rose... - westchnął troskliwie. - Ty też w końcu musisz dowiedzieć się prawdy o sobie.

     Tasza szepnęła mu coś na ucho. On uśmiechnął się promiennie i odpowiedział jej po cichu. Wtedy kobieta wyszła, a my zostaliśmy sami.

     - Powiedz mi, że przyszedłeś mnie stąd wydostać. - poprosiłam cicho.

     - Oczywiście, Roza. - podszedł do mnie i kucnął naprzeciw mnie. W moim sercu zrodziła się mała nadzieja. Ale fakt, że nadal nie słyszałam tego uroczego akcentu, sprawiał, że nie wiedziałam czemu wierzyć. - Ale jeszcze nie teraz. Musisz tu jeszcze trochę zostać. Jeszcze kilka dni.

     - Dlaczego? - zapytałam.

     Dymitr westchnął cicho, chyba nie wiedząc co robić.

     - Rose... Zgódź się na propozycje Roberta. Proszę. Tak będzie najlepiej.

     - Mam mu pomóc zawładnąć naszym światem?

     - Nie mów tak. On i Tasz chcą dobrze. - bronił ich. - Lissa jest jeszcze młoda. Nie poradzi sobie ze wszystkim. Szkoła i obowiązki monarchini - to ją przerośnie. A Robert podobnie jak Wiktor, wie co robić. Pomoże zaprowadzić wśród wszystkich morojów i dampirów porządek.

     Nie wierzyłam w to co słyszę.

     - Co ci zrobili? - swoją zakrwawioną ręką chwyciłam jego dłoń i ścisnęłam najmocniej jak umiałam. - Nie wierzę w ani jedno twoje słowo. Nie jesteś moim Dymitrem. Mój trzymałby się swojego kowbojskiego kodeksu, walczyłby w imię sprawiedliwości. I nie szedłby do łóżka z Taszą.

     Ból się nasilał. Miałam wrażenie, że cały mój świat właśnie się rozpadł.

     - To co robię z Taszą to nasza sprawa. nie mieszaj się w to Rose, proszę.

     Dymitr położył mi rękę na policzku, chwyciłam jego nadgarstek i ścisnęłam. Poczułam coś dziwnego. Nie umiem tego określić, ale jeszcze nigdy nie odczułam czegoś podobnego.

     - Wrócę tu. Ale wolałabym cię już tu nie zastać. - wyznał. - Kiedy przyjdzie Robert powiedz mu po prostu, że zgadzasz się na wszystko. Obiecuje, że między mną, a Taszą do niczego nie dojdzie. Tylko zrób to co mówię. Zgódź się na wszystko. Wtedy stąd wyjdziesz. Wtedy będziemy razem. Tylko zrób to.

     Dymitr wpatrywał się chwile w moją zapłakaną i zakrwawioną twarz, a potem wyszedł. A ja nadal czułam dotyk jego ciepłych dłoni...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

.... I?